سیدِ عدالت

به گزارش گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی کرمان۱۴۰۰؛ در تاریخ ملت‌ها، گاه چهره‌هایی پدیدار می‌شوند که حضورشان تنها به قامت یک مسئول یا یک عنوان محدود نمی‌شود؛ بلکه چون نوری فروزان، راه را برای نسل‌ها روشن می‌سازند.

آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، از زمره‌ چنین انسان‌هایی بود؛ مردی از تبار روحانیت و وارث راه شهیدان، شخصیتی که نامش با «عدالت» عجین شد و در سکوت پرصلابتش، فریاد حق‌طلبی و مردم‌دوستی طنین‌انداز بود.

در سال ۱۳۳۹ هجری شمسی، در دامان شهری که مأمن عاشقان اهل بیت (ع) است، یعنی مشهد مقدس، کودکی چشم به جهان گشود که بعدها نامش در حافظه‌ تاریخ ایران جاودانه شد.

سید ابراهیم، از نسل سادات بود و پرورش‌یافته‌ خانواده‌ای متدین و پاک‌نهاد، از همان خردسالی، نشانه‌های نبوغ، وقار و دلدادگی به معارف اسلامی در سیمای او هویدا بود.

از دادیاری تا دادستانی، از ریاست سازمان بازرسی کل کشور تا معاونت اول قوه‌ قضاییه، مسیری پرفراز و نشیب را با صلابت پیمود، مردی که هیچ‌گاه در برابر فساد، تبعیض یا تضییع حقوق مردم سکوت نکرد، او نه‌تنها قاضی‌ای عادل بود، بلکه خود را خادم مظلومان و پناه بی‌پناهان می‌دانست.

در سال ۱۳۹۸، با حکم رهبر معظم انقلاب، به ریاست قوه‌ قضاییه منصوب شد و نهضتی را آغاز کرد که به “تحول در دستگاه عدالت” شهرت یافت.

اما سرنوشت، رسالت بزرگ‌تری را برای او رقم زده بود، در خردادماه ۱۴۰۰، ملت ایران، با رأیی گسترده، او را به عنوان هشتمین رئیس‌جمهور برگزیدند، دولتی که با شعار «ایران قوی» آغاز شد، تبلور امید به تغییر، عدالت اجتماعی، خدمت بی‌منت و استقلال در سیاست خارجی بود، او دولتی مردمی بنیان نهاد که با تمام دشواری‌ها، تلاش داشت تا رنج‌ها را بکاهد و کرامت انسان‌ها را پاس دارد.

سید ابراهیم رئیسی، بیش از آنکه یک سیاستمدار باشد، روحانی‌ای مردم‌مدار بود، ساده‌زیست، متین، اهل تأمل و عمیقاً معتقد به خدمت‌رسانی بی‌واسطه، سفرهای مکرر استانی‌اش، نه برای نمایش، که برای درک درد مردم و شنیدن بی‌پرده‌ صدای آنان بود.

اما تقدیر، پایانی متفاوت برای این مرد ایثار و اخلاص رقم زد، در اردیبهشت‌ماه سال ۱۴۰۳ هجری شمسی، در حالی‌که برای گشودن گره‌ای از روابط منطقه‌ای و دیدار با همسایگان به آذربایجان شرقی سفر کرده بود، سانحه‌ای جان‌فرسا در حوالی جنگل‌های لیلا داغی، دفتر عمر این خدمتگزار ملت را به پایان رساند، پرواز بالگرد حامل رئیس‌جمهور و همراهانش، به پروازی آسمانی بدل شد؛ و شهادت، سرنوشتی شد که در شأن سال‌ها مجاهدت خاموش او بود.

سید ابراهیم رئیسی، پس از عمری تلاش بی‌وقفه در مسیر عدالت، به دیدار معبود شتافت و در حافظه‌ی تاریخی ملت ایران، چون نامی ماندگار و چهره‌ای فروتن و استوار ثبت شد، هم‌نشینی‌اش در واپسین سفر با سردار شهید حسین امیرعبداللهیان، خود تمثیلی از پیوند قلم و دیپلماسی با خون و ایثار بود.

اکنون پیکر پاک او در جوار بارگاه نورانی امام رضا (ع)، همان‌جایی که روزگاری از آن برخاسته بود، آرام گرفته است؛ و شاید این بازگشت، پرمعناترین فصل زندگی‌اش باشد، بازگشتی از مردم، به مردم، از محراب عدالت، به معراج شهادت.

سید ابراهیم رئیسی، نه تنها به‌عنوان رئیس‌جمهور یا قاضی‌القضات، بلکه به‌عنوان انسانی مؤمن، ساده‌زیست، پرتلاش و صادق، در ذهن مردم ایران باقی خواهد ماند، او مردی بود که در هیاهوی دنیا، سکوت و وقار را برگزید؛ و در هنگامه‌ی بحران، پشت‌گرمی ملت شد، میراث او، نه تنها در قوانین و مصوبات، بلکه در امیدی است که در دل محرومان زنده کرد، در ستونی که برای عدالت برافراشت، و در پرچمی که از خدمت بی‌منت برافراشته ماند.

باشد که نسل‌های آینده، از تبار او، صبر و صداقت بیاموزند و در آیینه‌ زندگی‌اش، روشنایی راه خود را بجویند.

انتهای خبر/